یادگیری سیار بخش مهمی از مدل های یادگیری است که خصوصا در جریان کووید 19 نقش خود را به وضوح برای رفع مشکل تعطیلی سیستم های آموزشی از دو سال گذشته بخوبی نشان داده است. در این شرایط اکثر یادگیرندگان با وسایل دیجیتالی مختلف و سرویس های مختلف از قبیل کامپیوتر، اینترنت و سایر ابزارهای سیار، در هر زمان و هر مکان که به آن احتیاج دارند؛ توانستند فرآیند یادگیری را دنبال کنند. یادگیری سیار در تعلیم و تربیت، به معلمان ایده ای می دهد که آن ها بتوانند سطح یادگیری یادگیرندگان را در هر مکان و هر زمان ارتقا بخشند. در این راستا طراحان، برنامه نویسان و متخصصین در فناوری آموزشی، پتانسیل فناوری سیار را به عنوان یک رویکرد نوین آموزشی مورد بحث قرار داده و بابرگزاری نشست های علمی زمینه را برای برای بهره مندی از حداکثر ظرفیت آن مهیا می نمایند. از طرفی یادگیری سیار، منادی یادگیری در آینده است؛ به عبارت دیگر امکاناتی که یادگیری سیار در اختیار یادگیرندگان قرار می دهد؛ تا جایی است که، می تواند در ردیف محیط های یادگیری سرآمد در آینده تعلیم و تربیت کشور موثر باشد. واقعیت این است که امروزه اجرای برنامه های آموزشی وابستگی بسیار زیادی به یادگیری سیار از آموزش ابتدایی تا آموزش های متوسطه و آموزش عالی و کلیه آموزش های رسمی و غیر رسمی دارد.

تجارب و تحقیقات گسترده ای در خصوص پاندمی کرونا در رابطه با فرصت ها و چالش های آموزش مجازی و یادگیری سیار انجام گرفته که نشان می دهد آموزش مجازی ضمن دستاوردهای ارزنده، چالش های زیادی را در یادگیری دانش آموزان ایجاد کرده است. اثرات رویکرد جدید در آموزش بخاطر ویروس کرونا در ماه های اخیر نه تنها یادگیری را تحت تاثیر خود قرار داده بلکه حوزه عاطفی و روانی حرکتی را نیز متاثر کرده و باعث شده بخش های مختلف مانند خانواده نیز تحت تاثیر پاندمی کرونا قرارگیرند. اکنون که جامعه جهانی با یافته های علمی و تجارب ارزنده درصدد است تا حتی الامکان روند آموزش را به حالت طبیعی بازگرداند سوال این است که نظام های آموزشی پس از برطرف شدن کووید 19 چه رویکردی باید داشته باشد تا ضمن بهره مندی یادگیرندگان از حضور در مراکز آموزشی، بتوانند از فناوری های نوظهور مانند یادگیری سیار بهره مند شده و به نحو احسن آنرا با آموزش حضوری تلفیق نماید. یکی از نگرانی های جدی متخصصین امر آموزش بازگشت کامل معلمان به حال سابق و عدم بهره مندی از پتانسیل تکنولوژی های نوین آموزشی در تدریس است.

لذا هسته یادگیری سیار، گروه تکنولوژی آموزشی دانشگاه علامه طباطبایی و سازمان پژوهش برنامه ریزی آموزشی به منظور مهیا ساختن زیرساخت های لازم برای ورود به عصر جدید آموزش یعنی یادگیری ترکیبی برآن شدند تا دومین همایش یادگیری سیار را با توجه به تجارب اولین همایش یادگیری سیار در بهمن ماه سال 1398، و با پیش بینی آموزش در آینده برگزار نمایند. امید است همایش دوم بتواند با توجه به استقبال گرم اساتید، معلمان، دانشجویان و متخصصین در اولین همایش، گامی برای مهیا ساختن محیط یادگیری برای دوران پسا کرونا فراهم نماید.

                                                                                     دبیر علمی همایش  

                                                                                      دکتر محمد رضا نیلی